Thief

Voorzichtig voelde de jongen aan zijn neus. Hij zat nog recht, en leek geen schade opgelopen te hebben. Vervolgens bekeek hij de hand waarmee hij zijn neus had onderzocht. Er was geen enkele druppel bloed te bekennen. Zijn neus was niet gebroken, en bloedde niet. Langzaam verscheen er een grijns op zijn gezicht. Mooi. Behalve dat hij een verwend jochie had geleerd om niet zomaar op te scheppen over iets dat hij niet eens kon, had hij het zelfs voor elkaar gekregen om er zonder schade van af te komen, als je niet meerekende dat hij waarschijnlijk behoorlijk wat blauwe plekken had opgelopen, en dat zijn neus nog steeds pijn deed als een gek. Hij draaide zich weer om naar de jongen, die inmiddels overeind werd geholpen door een van zijn zogenaamde vrienden. “Als de rest van mijn Gilde hier van hoort…” gromde de jongen toen hij eenmaal weer stond. Hij veegde zijn bloedende lip af met zijn mouw. Aldo haalde zijn schouders op. Was dat bedoeld als een dreigement? Een Gilde was voor hem niets om bang voor te zijn. Als hij bang was geweest om ruzie te krijgen met een of andere Gilde, had hij in de eerste instantie het gevecht niet opgezocht. Sterker nog, als dat zogenaamde Gilde gebrabbel een echt dreigement zou zijn, dan zou hij allang zijn vermoord door de andere Gildes die hem zogenaamd nog iets aan zouden doen. Nee, hij had inmiddels geleerd dat een Gilde vaak een loos dreigement was, dat enkel werkte op mensen die daadwerkelijk iets te verliezen hadden. “Ik interesseer mij niet in die Gilde. Hoe dan ook, ik heb je verslagen. Regels zijn regels,” zei Aldo. Hij stak zijn hand uit naar de jongen, en er verscheen een gretige grijns op zijn gezicht. Alles kwam met een prijs. En de les die hij deze jongen had geleerd, was behoorlijk duur. Dat mocht ook wel, aangezien hij nauwelijks geld meer over had van zijn vorige weddenschap. De jongen leek eerst te willen weigeren, maar haalde uiteindelijk een klein, leren zakje uit zijn broekzak tevoorschijn. “Hmpf. Verwacht niet dat je meer dan dit krijgt.” Aldo negeerde de jongen, en opende het buideltje om zijn winst te bekijken. Niet slecht, hij had minder verwacht. Hij gaf de jongen een tevreden knikje, stopte zijn handen in zijn zakken, draaide zich om, en liep vervolgens weg. Nu hij zijn geld had, was er niets dat hem nog van weerhield om nog langer op dezelfde plek te blijven. Zelfs de vele verwensingen die hij nog achter zich hoorde, interesseerden hem niet meer. Waarom zou hij er überhaupt op in gaan? Hij had immers al bewezen dat hij sterker was. Zonder echt te letten op waar hij naar toe ging, bleef Aldo door lopen, tot hij uiteindelijk op een grote, open plek uit kwam, die verbazingwekkend druk was. Vaag kon hij iets verstaan over een man die een preek hield over de vele dieven die zich in South City bevonden. Aldo stopte met lopen. Dieven… Wel, deze mensen waren niet meer dan idioten. Hij haalde diep adem, haalde zijn handen uit zijn zakken, en liep vervolgens tegen de eerste de beste persoon die hij zag aan, om hierbij met een vlugge beweging de geldbuidel van het persoon te pakken. Hij gebruikte vervolgens dezelfde beweging om de geldbuidel in broekzak te laten glijden. “Ah! Pardon!” riep hij uit, ovm hierbij een glimlach te geven die iemand zou vermoeden dat hij het daadwerkelijk meende. Dit was gewoon kinderspel. Aldo stopte zijn handen weer in zijn zakken, en liep weg van de menigte, wetend dat het nooit verstandig was om in de buurt van je slachtoffer te blijven.

Een silhouet. Een meisje dat languit op de grond lag, met haar rechterarm gestrekt naar boven, terwijl ze iets dat nog langer was in haar hand vast had geklemd, bang om het te laten vallen. Aan haar gezicht was te zien dat ze het voorwerp verachtte, maar tegelijkertijd kon ze het ook niet zomaar laten gaan. Een jaar geleden was ze nog blij geweest met dit zwaardachtig geval. Een jaar geleden zou ze hem vol trots en glorie aan haar vader en oom laten zien. Een jaar geleden veranderde haar aspect voor dit voorwerp.

Asuka zuchtte en liet haar arm met de katana zakken, zodat ze met haar elleboog op het gras kon laten rusten en het van dichtbij kon bekijken. Vandaag was de eerste keer dat ze het mes uit zijn schede had gehaald om hem beter te kunnen zien. Om te kunnen zien hoe lelijk het ding wel niet was. Om hem nog als een onschuldig iets te kunnen aanschouwen. Ze wist dat haar katana levens zou gaan ontnemen. Misschien was het wel een tweedehandse geweest en had hij dat al gedaan, hoewel ze daar aan twijfelde. Toen ze hem kreeg, zag hij eruit als gloednieuw. Haar moeder had vast alles aan dit voorwerp uitgegeven, zodat haar dochter er in alle glorie mee kon rondlopen. Een onderdrukte lach ontsnapte bij het meisje. Hoe ironisch het nu wel niet moest klinken voor de vrouw als ze er nog was. Aan de andere kant zou Asuka het voorwerp misschien niet haten als haar moeder nog leefde. Misschien zou het haar wel hebben geholpen om haar moeder in leven te houden. Het meisje snoof bij deze gedachte. Get real. Zelfs al was ze in staat geweest om op dat moment te kunnen bewegen... Ze stond tegenover een volwassen man. Hoewel ze al tegen zoveel volwassen had gespard in de dojo's van haar familie, was een overvaller en tevens een moordenaar toch wel een ander verhaal. Hij zou geen medelijden tonen. Hij zou niet stoppen omdat zijn gevechtspartner pijn leed door zijn toedoen. Hij zou niet stoppen omdat de scheidsrechter dat zei.

Ze staarde nog altijd naar het scherpe voorwerp in haar hand. Eerlijk gezegd had ze Kendo willen opgeven na wat er allemaal was gebeurd. Ze wilde niks meer te maken hebben met hetgeen dat haar moeder had omgelegd. Haar oom had haar echter op andere gedachte gebracht. Asuka stond langzaam op en nam een bekende houding aan. Haar rechterbeen stond voorop, haar linkerbeen naar achter. Vervolgens zakte ze licht door haar knieën en hield ze de katana met beide handen recht voor zich. Toen zette ze een stap naar voren, zwiepte het zwaard eerst naar boven en toen krachtig omlaag. Enkele seconde daarna zette ze een stap naar achteren en hield dezelfde bewegingen met haar armen aan. Dit deed ze een paar keer om te oefenen. Daarna hield ze halt, bekeek het zwaard in haar handen voor de laatste keer en stopte hem toen zorgvuldig in zijn schede. Het was wel goed zo, veel langer kon ze het niet verdragen. Dit was de eerste keer dat ze de katana echt gebruikte, normaal gesproken beoefende ze het met een shinai. Het meisje zuchte en liep terug richting de bewoonde wereld. Misschien viel er nog wel wat te doen, aangezien South City best druk bezocht was. Er was zelfs een arena aanwezig, maar ze zag het niet echt zitten om daar te gaan kijken. Langzaam werd haar duidelijk dat het best druk was in de stad en vroeg ze zich af of dit wel een goed idee was geweest. Ze keek wel haar ogen uit naar alles wat ze zag, waardoor ze per ongeluk tegen iemand aanliep. ''Oh, sorry, ik had je niet gezien,'' mompelde ze vlug, terwijl ze nog net haar evenwicht wist te behouden. Hopelijk vond dat persoon het niet erg, ze wist namelijk uit ervaring dat sommigen nogal chagrijnig konden zijn als je ze bijna ondersteboven liep...

Ergens ver achter hem was het nog net hoorbaar. De ontzette kreten van de man die hij had beroofd doofden langzaam weg terwijl hij zich verder van zijn slachtoffer verwijderde. Eenmaal ver genoeg, haalde hij het zakje met munten uit zijn zak tevoorschijn. Het werd tijd dat hij zijn buit zou tellen. Zijn goede humeur verging echter bij het zien van wat het zakje bevatte. Een kleine 650 Tarox, en een paar stenen die de man blijkbaar mooi had gevonden, of die hij had gebruikt om zijn geldzak wat voller te laten lijken. Geïrriteerd door het lage bedrag, deed hij de munten in het andere geldzakje dat hij in zijn bezit had, voordat hij het zakje met de steentjes op de grond smeet. Waardeloos. Wel, er was tenminste een voordeel aan het extra geld dat hij had gekregen. Hij kon zichzelf trakteren op een fatsoenlijke lunch, die niet bestond uit het eten van enkel wat droog brood. Vandaag… Vandaag was een goede dag voor vlees. Ja, dat was waar hij behoefte aan had. Hij hief zijn hoofd ietwat op, in de hoop de geur van een slager op te kunnen vangen. En ja hoor, daar rook hij het al. De geur van geroosterd vlees, een van de lekkerste geuren die je kon ruiken als je uitgehongerd was. En gelukkig voor hem, was hij dat. Hij volgde zijn de geur, en kwam uiteindelijk bij zijn doel; een slager. Verleidt door de heerlijke geuren, kocht Aldo een geroosterde kippenpoot. Tevreden over zijn aankoop liep hij de slager weer uit. Een fatsoenlijke maaltijd…

Wel, misschien had het wel nut gehad dat hij de man had beroofd. Nu hij er over nadacht, het was weken sinds hij een fatsoenlijke warme maaltijd had gegeten. Met volle teugen genoot hij van de eerste hap van de kippenpoot. Hij had nooit gedacht dat zoiets simpels zo heerlijk zou kunnen zijn. Veel langer kon hij echter niet van zijn maaltijd genieten. Een of ander persoon was tegen hem opgelopen, waardoor de kippenpoot uit zijn hand was gevlogen, en op de vieze straat terecht was gekomen. Hij kon wel janken. Zijn kostbare lunch… Zijn eerste warme maaltijd in weken… Hij was volledig verpest. Hij had er niets eens van kunnen genieten. ''Oh, sorry, ik had je niet gezien,'' hoorde hij een zachte stem. Hij wendde zijn blik van de kippenpoot af, om te kunnen zien wij zijn maaltijd had geruïneerd. Uit zijn mond kwam enkel een kwaad sissend geluid. Aldo kneep zijn ogen samen tot twee pissige spleetjes. Een meisje had het gewaagd om hem omver te lopen? Dat was gewoon niet eerlijk. Als het een jongen was geweest, had hij die een klap in zijn gezicht verkocht, al was het voor het feit dat deze tegen hem aan was gelopen. Maar nu was gebleken dat het een meisje was… Nee, dat kon hij niet doen. Mensen zouden hem raar aankijken als hij dat deed. En het was nooit verstandig om alle aandacht op jezelf te richten. Dat zorgde alleen maar voor problemen.

In plaats van voor zijn gebruikelijke aanpak te gaan, koos hij voor een andere weg. Misschien, dat als hij het slim speelde, dat hij het voor elkaar zou krijgen om haar wat geld af te troggelen. Een gezond gezicht zonder ingevallen wangen of wallen… Ze moest wel geld op zak hebben. Kort gleed zijn blik naar de zij van het meisje, om tot de ontdekking te komen dat ze een wapen droeg. Een zwaard? In dat geval zou hij het wat voorzichtiger aan moeten pakken. Hij haalde diep adem, duwde zijn woede weg, en bereidde zich vervolgens voor op zijn antwoord. “Ah… Daar ging mijn eten…” zuchtte hij, kijkend naar de kippenpoot waar inmiddels al een rat op af was gekomen. Dat was deel een. Zielig doen. Vervolgens keek hij weer naar het meisje. “Ach.. Het geeft niets. Ben je in orde?” vroeg hij, om vervolgens een vriendelijke glimlach op te zetten. Doen alsof hij vriendelijk was… Dat leverde hem altijd een positief effect op. Mensen geloofden graag dat er nog mensen bestonden die vriendelijk waren, zelfs al wisten ze allang dat deze niet meer bestonden. Mensen hielden er van om valse hoop te krijgen. En wie was hij om ze daarvan te onthouden?

Een schuldgevoel bekroop haar toen ze het stuk vlees opmerkte dat door haar op de grond was gevallen. Er was meteen een rat op gesprongen, die waarschijnlijk uitgehongerd wachtte op een moment als deze. Asuka liet haar blik glijden van de rat naar de jongeman waar ze zojuist tegen aan was gelopen en waarschijnlijk de eigenaar was van het stuk vlees. Het gevoel van schuld werd alleen maar erger toen ze door kreeg dat dit waarschijnlijk één van de weinige keren was dat hij vlees zou kunnen kopen. Hij zag er niet echt uit als iemand die elke avond een bord warm eten voor zijn neus kreeg gezet. “Ah… Daar ging mijn eten…” weerklonk de jongen zijn stem. Haar gezicht betrok bij het horen van deze zin. “Ach.. Het geeft niets. Ben je in orde?” Asuka keek toe hoe een vriendelijke glimlach het gezicht van de jongen sierde, maar hoe graag ze ook wilde, ze kreeg het niet voor elkaar hetzelfde te doen. In plaats daarvan, boog ze zich meteen voorover. ''Het spijt me echt ontzettend,'' piepte ze vervolgens en bleef zo voor een paar tellen staan. Ze durfde de jongen niet eens meer in de ogen te kijken. Het was waarschijnlijk haar schuld dat hij nu geen eten meer had en dat terwijl hij er al niet goed gevuld uitzag. Ze beet op haar onderlip toen ze zich realiseerde dat ze het geld niet meer bij zich had om hem nog een kippenpoot te kopen. Dat had ze uitgegeven aan haar nieuwe tas... Stik.

Op dat moment herinnerde Asuka zich dat ze onderweg nog wat fruit had geplukt. Uiteraard had ze alleen hetgeen geplukt dat ze kende en dus waar ze van wist dat het geen gif bezat, of zoiets dergelijks. Er waren immers genoeg fruitsoorten die je binnen een paar tellen om konden leggen als je niet beter wist en er een hap uitnam. Van deze was ze echter zeker dat ze zelfs goed voor je waren. Meteen kwam ze weer recht en schoot haar hand naar de kleine schoudertas die ze om zich had, waar dus het kleine beetje geld en het fruit in zat. Voorzichtig graaide ze er een appel uit en reek haar hand uit naar de jongen. ''Het is niet hetzelfde als kip...'' mompelde ze, waarna ze voorzichtig een glimlach tevoorschijn toverde. ''Maar meer heb ik momenteel niet,'' voegde ze eraan toe. Ergens zou ze het wel kunnen begrijpen als hij dit niet wilde aannemen, aangezien een stuk vlees natuurlijk veel lekkerder was dan een stuk fruit, maar zoals ze al zei was dit alles wat ze nu nog had. Ze had het eigenlijk voor zichzelf geplukt, want ze was niet van plan geweest te lang in de stad te blijven, maar het was nu het minste wat ze kon doen voor de jongen. Ze was zelf zo stom geweest tegen hem aan te lopen, niet waar?